ما در سنجش دینداری مدلهایی که نوعاً به کار میبریم مدلهایی هستند که
جامعهشناسان در حوزه علوم اجتماعی در قلمرو جامعهشناسی دین به کار بردهاند و رویکردهای نظری این جامعهشناسان رویکردهای مدرن
است. آنان وقتی به سنجش دینداری میپردازند با معنا و نوعی از دین و دینداری مواجه هستند که در جهان غرب مطرح بوده که این معنا و مدل بیشتر نگاه فردی به دین دارد و در حوزه زندگی شخصی و فردی دین را میبینند. پرسشها و سنجهها هم ناظر به همین مسائل است و نه بیشتر. در
ایران هم اغلب از همین سنجهها در سطح و لایه گرایشها و عقاید و گاه هم در سطح مناسک با مقداری تعدیل استفاده میشود. ما پیمایشهایی را از دهه ۵۰ نسبتبه وضعیت دینداری ایرانیان
داشته و داریم. این پیمایشها بهخوبی نشان میدهد که در هیچ زمانی در همان سطوح عقیدتی و مناسکی، وضعیت دین و دینداری در ایران روبه افول نبوده و در سالهای قبل از انقلاب و بعد از انقلاب، دائماً حالت
فزایندهای داشته است. یعنی اگر کسی بخواهد ادعا کند که دین وضعیت روبه افولی داشته، هیچ تحلیل و پژوهش میدانی آن را حتی در سطح فردی تأیید نمیکند.مسئله این است که ما در سنجش دین و دینداری ایرانیان باید ناظر به معنایی از دین که در ایران وجود دارد یعنی اسلام، تشیع و مانند آن پژوهش کرده و از این زاویه، ابعاد اجتماعی، فرهنگی و تاریخی دین را هم بررسی کنیم. انقلاب اسلامی ایران نقطه عطفی در دینداری ایرانیان بود که بهنوعی منشأ تغییرات و تحولات در جهان اسلام، بلکه فراتر از جهان اسلام، در سطح کشورهای غیراسلامی هم شد. این مسئله آنقدر تأثیرگذار بود که نظریهپردازان جامعهشناسی دین را که مستقیماً به این مسئله میپرداختند یا نظریهپردازان دیگری که در شاخههای دیگر متمرکز تحفه درویش...
ادامه مطلبما را در سایت تحفه درویش دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : tohfey-darvisho بازدید : 49 تاريخ : چهارشنبه 6 مهر 1401 ساعت: 4:26